Хүн үргэлж эрч хүчтэй шийдэмгий, урам зоригтой байж чаддаггүй тэ? Хааяа бараг ямар ч шалтгаангүй ямар ч гуниггүй, баяр баясгалангүй зогсонги байдалд орох үе байдаг уу? Юм болгонд шалтгаан байдаг уу? Нэг олон ангит кино үзэж байсан чинь "хүн эволюцийн явцад шаналах замыг сонгосон" гэдэг. Нэг бодлын тийм ч юм шиг. Гэтэл үгүйсгэмээр ч юм шиг. Хүсэл эрмэлзэл байгаа ч гэсэн хааяа сэтгэлээрээ амрах хэрэгтэй гэж зөв үү.
Зөвхөн өөрийнхөө ертөнцөд бодолдоо автан гиюүрэн суух өнөөг хүртэл бараг байгаагүй. Өнөөдөр би юу хүсэж байна вэ гэсэн асуултанд хариулж чадахгүй байна гэдэг бусад хүмүүсийн хувьд тохиолддог уу? Үүнд жирийн амьдралын ритм алдагдах, өөрөө өөртөө сэтгэл хангалуун бус байдал, төлөвлөөд түүнийгээ гүйцээж чадахгүй ч юм уу хүсэхгүй байдал хамаатай юу? Хийх ёстой гэдгээ мэдсээр байж хойш нь тавих энэ зөвхөн залхуурал уу? Эсвэл завгүй байна гэж төлөвлөж байсан зүйл гэнэт завтай болоход түүнд өөрийгөө тохируулж чадахгүй байгаа миний дасан зохицлын доголдол уу? Эсвэл хүссэн "би"-гээрээ байж чадахгүй байгаадаа юу? Ойрд өөрийгөө хөгжүүлэх ном бага зэрэг харсан. Гэтэл хүчтэй хөдөлгөгч хүч өөрөөсөө гаргаж чадахгүй компьютерийн ард суусан хэвээр. Дээр нь ийм үг хэллэг хэлж уншигчид нөлөөлж байгаа нь гайхамшиг ч гэх юм уу өөр юмыг нь ажиглаад байгаа ч юм шиг. Эсвэл өвлийнхээ ичээнд орж байгаа баавгай шиг улирлын чанартай юм болов уу? Байгалийн бус дулаанд амьсгал давхцан өмнө нь жижигхэн санагддаг өрөө том санагдах энэ ямар нэг сэтгэлзүйн өвчний эхний шинж тэмдэг үү?Эсвэл шалтгааныг нь мэдсээр өөрөө түүндээ итгэхийг хүсэхгүй байгаатай холбоотой юу? Ямар ч байсан ийм хугацаа өнөөдрөөр төгсөх ёстой.